Tekrarlarımızın Döngüsü

Kaygılarımız içimizde parçalanma duygusu yaşatabiliyor. Bununla başa çıkmamız her zaman mümkün olamayabiliyor. Kaygımızı oluşturan sebepler de çeşit çeşit. Hatta kaygılarımızı oluşturan istek ve beklentilerimizin kaynağında ne var ne yok bazen ilişkilendiremeyebiliyoruz.

İlişkilendiremediklerimiz olunca da zorlanabiliyor; “Benim olan, sadece ve sadece bu AN!”, diyemeyebiliyoruz.

Evdeyiz ve yapacağımız en kolay şey dizi izlemek ve kendimizi bu şekilde oyalamak.

Dizi izlemiyorum. Popüler dizileri 1 bölüm bilemediniz en fazla 3 bölüm izleyebiliyorum. “Oooofff darladı! İzlemem artık!” diyerek vazgeçiyorum.

Dizilerde insanların hayatına bakıyorsunuz; “Ohh! İyi bari, benim hayatım -en azından o kadar kötü değil-” diyorsunuz. Ancak; kurgular, oyunculuklar, replikler öyle muazzam ki! Bize içten içe ölüm acısını da yaşatabiliyor, şiddete maruz kaldığımız anları da hatırlatabiliyor, ayrılık travmalarımızı da derinleştirebiliyor, haksızlığa uğradığımız zamanları da yeniden canlandırabiliyor. Ya da bir takım konulardaki bozuk algımızı pekiştirip derinleştirebiliyor. Başkalarının hayatlarını kopyalatıyor, bu da bizi umutsuzluğa düşürebiliyor.

Zaten insanlarda bir umutsuzluk var. İyileşmeyen yaraları var. “Onlar çıkamamış bu işten. Ben hayatta çıkamam. Ömrüm Drama Queen tadında devam eder gider gayrı.” diye üzüntüyü, içimizin delik deşik yerlerinden sızı şeklinde hissettiriyor. Gözlemci kalamayabiliyoruz. Biz kadınların elinde değil. Kadın beyni gereği galiba; anında empati yapıyoruz. Erkekler bir olaya şahit olduklarında duyguya girmeden, sadece “anlayıp” geçebiliyor. Önüne çürük elmayı koyun bir erkeğin. “Elma çürük” der. Kadın beyni öyle mi? Tabi elmayı buzdolabında unuttum “yine” diyerek, kendi beceriksizliğini de savunabilir, ya da herhangi bir hikayeye de geçebilir.

Bir olaya şahit olduğumuzda. Ol-AN ne ona bakalım. Gözlemci kalalım. Demem o ki, bir takım konularda zihin kaslarımız yeterli güce erişememişse aksini düşünmek bizim için zorlaşabilir. Peki ne yapalım? O “bir takım konular” dediğimiz; bizi zorlayan konularla ilgili olarak çalışalım. Dizilerle; kendimizi duygudan duyguya, oradan oraya savururken bulmayalım. Ne izlediğimiz, ne duyduğumuz, ne gördüğümüz bu açıdan çok önemli. Sızlandıran her ne ise, ondan uzak kalmayı seçiyorum.

Zinciri kırma zamanı geldi de geçiyor. Tabi şunu da göz ardı etmeyelim: Agah Aydın bir canlı yayınında, kişilik; bu sefer, bunu yapmayacağım demenin acısı”nı unutmanın ızdırabıdır demişti.

“Beni aynı yerden yaralayan o eve; yine, yine, yine, döneyim istedim.” demiş ya şair. İşte o tekinsize diyor Agah Aydın. Ve ekliyor Şükrü Erbaş’ın sözlerini; Ayrılık, bir insanın içini dökmekten vazgeçmesidir.

Öncelikle kendime not:

Sızlanmayı bırak. Şimdiye kadar ki seçimlerine bak, derslerini gör. Cesaretli olursan ve algılarının farkında olarak kendi sorumluluğunu alırsan dünyan; umut, huzur ve sevgi dolar. İçimizi dökmekten vazgeçmeden tekrarın döngüsünü keşfetmek bizi bize getirecektir. Ve halimiz böyle olunca; her zaman yaptığımızdan, ettiğimizden, eylediğimizden farklı karşıla(ş)malar mümkün hale gelecektir diye inanıyorum ben de.

Cesur ol ve adım at. Algıların sonucunda ortaya çıkan davranışlarının farkına var ve değiştirmen gerekiyorsa değiştir. Sabit kalmak zorunda değilsin. Bariyerlerini indir.

Çözüm sensin.

Daha kibar, nazik, ince, duyarlı, yapıcı, esnek, uyumlu, tatlı, samimiyet dolu bir insan var içinde. Drama Queen olmayı bırakmaya gönüllü ol. Bunu içtenlikle iste..