Küçük Ayak Sesleri, Büyük Sessizlikler: Gazze

Aile Danışmanı

Hilal Yeşilsu

25 Temmuz 2025

Gazze’de bir çocuk olmak… Oyuncaklardan değil, bombalardan saklanmak. Masal kitapları yerine yıkılmış binaların gölgesinde büyümek. Uykudan önce ninni değil, uçak sesleriyle sarsılmak.

Dünyanın bir köşesinde çocuklar balonları kovalamaya çalışırken, Gazze’de çocuklar gökyüzüne bakmaktan korkuyor. Çünkü gökyüzü artık umut değil, tehdit demek. Bir çocuğun “bugün annemle birlikte uyuyacağım” cümlesi, belki de onu son kez görme isteğinden ibaret.

Bu çocuklar sadece fiziksel bir savaşın değil, insanlığın en derin sessizliğinin tanıkları. Oyun çağında olan bu minik bedenler, yoksulluğun, açlığın, kayıpların ve travmanın içinden geçiyor. Onlar yalnızca çocuk olmak istiyorlar. Sarılmak, gülmek, oynamak, korkmadan yaşamak…

Ancak bir çocuğun kalbinde oluşan yarayı hiçbir istatistik anlatamaz. Bir annenin gözyaşındaki çaresizliği hiçbir haber tam yansıtamaz.

Bu çocuklar bizim de sınavımız. Dünyanın vicdanı hâlâ atıyor mu, diye sorduğumuzda, gözümüz bu çocuklara dönmeli. Çünkü bir çocuğun yaşadığı travmayı görmezden gelmek, insanlığın kendine sırt dönmesidir.

Gazze’de her gün bir çocuk daha, çocukluğunu kaybediyor. Sesimizi yükseltmezsek, bu sessizlik sonsuza dek büyüyecek.

Bu yazı, savaşın ortasında hayatta kalmaya çalışan çocuklara bir selam, bir umut olsun.